بخش دیگری از تجربه فرهنگی از مسیر هنر می‌گذرد. موسیقی، شعر و نقاشی ایرانی می‌توانند به‌عنوان زبان مشترک احساسات، پلی باشند برای ارتباط کودک با فرهنگ مادری. حتی اگر کودک علاقه‌ای به یادگیری سازهای سنتی نداشته باشد، شنیدن نواهای ایرانی در خانه یا دیدن برنامه‌های فرهنگی می‌تواند تأثیرگذار باشد.

حضور در جامعه ایرانی خارج از کشور نیز کمک بزرگی در این مسیر است. مراکز فرهنگی، مدارس فارسی‌زبان و انجمن‌های ایرانی فضایی فراهم می‌آورند که کودک در کنار دیگر هم‌سالان ایرانی، فرصت گفتگو، یادگیری و تجربه جمعی پیدا کند. این ارتباطات دوستانه نه‌تنها زبان را زنده نگه می‌دارند، بلکه به شکل‌گیری هویت فرهنگی مشترک کمک می‌کنند.

در صورت امکان، سفر به ایران یکی از بهترین روش‌های آشنایی عملی با فرهنگ است. دیدار با خانواده، تجربه مکان‌های تاریخی، چشیدن طعم غذاهای محلی و شنیدن زبان فارسی در کوچه و خیابان، تصویری زنده و فراموش‌نشدنی از ایران در ذهن کودک شکل می‌دهد. چنین تجربه‌ای می‌تواند درک ذهنی او را از «ایرانی بودن» از یک مفهوم انتزاعی به یک واقعیت ملموس تبدیل کند.

فضای خانه نیز نقش بسیار مهمی دارد. انتخاب دکوراسیون با نشانه‌های فرهنگی، شنیدن موسیقی ایرانی، تماشای فیلم‌های ایرانی و حتی استفاده از واژگان اصیل فارسی در گفتگوهای روزمره، همه و همه موجب می‌شود که فرهنگ ایرانی فقط در مراسم رسمی ظهور نکند، بلکه بخشی از زندگی روزمره کودک باشد.

نکته اساسی، نقش الگویی والدین است. اگر پدر و مادر با افتخار از فرهنگ خود یاد کنند، زبان مادری را با علاقه به کار ببرند و به موسیقی و هنر ایرانی توجه داشته باشند، این نگرش به شکل طبیعی به فرزندان منتقل خواهد شد. کودکانی که می‌بینند والدین‌شان با اشتیاق فرهنگ‌شان را زندگی می‌کنند، نه‌تنها آن را پس نمی‌زنند، بلکه از آن الهام می‌گیرند.

و در نهایت، مهم است که به فرزندان خود بیاموزیم داشتن هویت دوگانه نقطه ضعف نیست، بلکه یک فرصت است. آنها می‌توانند هم ایرانی باشند و هم کانادایی، و از هر دو فرهنگ زیبایی‌ها و ارزش‌هایی بیاموزند. اگر این پیام را با مهربانی و اعتماد به نفس منتقل کنیم، فرزندان‌مان در هر دو جهان با عزت‌نفس و افتخار قدم خواهند زد.